Οι Λαμπαδίτσες θα μας ξέφευγαν;

Αυτό που κατάλαβα φέτος είναι ότι η δημιουργικότητα και η κατασκευαστικο-μανία δεν μου βγαίνει τελικά μόνο όταν περνάω δυσκολίες, αλλά και όταν νιώθω καλά. Ισως τώρα πολύ παραπάνω...

Το τι έχω φτιάξει αυτούς τους δύο μήνες δεν λέγεται..Αποκριάτικες στολές των παιδιών μου, σακίδια και υφασμάτινα πουγκιά για συμμαθητές τους, καπέλα για τον ήλιο και άλλα πολλά που ούτε που φανταζόμουνα. Σας χρωστάω πολλές ιστορίες λοιπόν να σας πω, αλλά σήμερα θα γράψω για μια χθεσινή κατασκευή που προορίζεται για μια φίλη..

****

Στο καινούργιο μέρος που ζω έχω μόνο φίλους και αγνώστους. Έτσι νιώθω. Αυτές οι δύο μόνο κατηγορίες.

Σε ένα "ξένο" μέρος μάλιστα, μακριά από συγγενείς, με τους φίλους δένεσαι περισσότερο. Σε επηρεάζουν οι δυσκολίες τους και σε ενθουσιάζουν οι χαρούμενες στιγμές τους. 

Το σπιτάκι που στολίζει την λαμπαδίτσα μου είναι πέρα για πέρα ξεχωριστό, ειδικά φτιαγμένο για μια καινούργια φίλη και απόλυτα προσωποποιημένο, και ας μην έχει πάνω ονόματα και αρχικά. 

Αν το παρατηρήσετε όμως καλά, θα "διαβάσετε" πολλές πληροφορίες που αφορούν την παραλήπτριά του αλλά και ευχές δικές μου..

Εντάξει, ενδεχομένως να χρειάζεται να ξέρετε και τον παραλήπτη για να τις μαντέψετε.. Γι' αυτο θα σας βοηθήσω.

Παντρεύτηκε στις 20/12, γι' αυτό και "μένει" στον αριθμό 20. 

Στην κοιλίτσα της μεγαλώνει ένα γλυκό, ευαίσθητο και ντροπαλό αγοράκι (έγκυρες πληροφορίες-δες τους γονείς και καταλαβαίνεις), όπως έμαθε πρόσφατα, γι' αυτό και το πομολάκι της πορτούλας (BOY) που ανοίγει το σπιτικό τους..

Από καρδιάς τους εύχομαι λοιπόν να ζήσουν στο καινούργιο τους σπίτι το μοσχομυριστό, γεμισμένο από λεβάντα, πολλά πολλά ευτυχισμένα και αγαπημένα χρόνια..

Γι' αυτό και στην σκέπη του σπιτιού τους έβαλα μια καρδούλα.

  

Αυτά για σήμερα!!

Άντε να οργανωθούμε!!

Μέρες τώρα με τρώνε τα χέρια μου για κατασκευές.. Το έχω παραμελήσει το blog μου είναι η αλήθεια, αλλά αυτό ήταν άμεση επακόλουθο της εξέλιξης της φετινής χρονιάς στα επαγγελματικά μου...

Έχω προσθέσει τόσα project στην λίστα μου, έχω ζηλέψει τόσες όμορφες ιδέες από το αγαπημένο pinterest που δεν ξέρω τι να πρωτοφτιάξω..

Στα παραπάνω προσθέστε τις παραγγελίες των παιδιών μου που αφενός μεν μεγάλωσαν, αφετέρου νομίζουν ότι μπορώ να φτιάξω όοολα όσα βλέπουν ή φανταστούν και τις κουμπάρουλες μου που γεννάνε η μια μετά την άλλη και συνεπώς βαφτίζουν η μια μετά την άλλη...

Η αρχή έγινε όταν ο Βασίλης (ο μπαμπάς μας)  άρχισε να γκρινιάζει για τα μικροσκοπικά παιχνίδια των παιδιών μας (από kinder αυγουλάκια, τυχερά σακκουλάκια κλπ) τα οποία δεν μπαίνουν ποτέ μέσα στα μεγάλα καλάθια των παιχνιδιών των παιδιών γιατί χάνονται και δεν μπορούν ποτέ να τα βρουν παρα μόνο αν τα αδειάσουν όλα...

Εμείς πάλι δεν τα χάνουμε ποτέ. Τα βρίσκουμε μέσα στις παντόφλες μας, είναι αυτά που τρυπώνουν μαγικά κάτω από τα σεντόνια και που σε ενοχλούν το βράδυ, αυτά που πολύ πιθανόν να βρεθούν μέσα στην λεκάνη της τουαλέτας μόνο και μόνο για να ακουστεί το "μπλουμ", αυτά που θα βρεθούν στο διάδρομο για να σκοντάψεις και τέλος πάντων να πεις: "θα τις πετάξω όλες αυτές τις αηδίες!!"..

Αυτό είπε λοιπόν και ο Βασίλης και προκάλεσε την αντίδραση των παιδιών μας...

Το επόμενο απόγευμα ήταν ιδανικό για να πάρει σάρκα και οστά η ειδική θηκούλα του Λευτέρη για τα μικροσκοπικά αυτά παιχνιδάκια.. Εμείς δηλαδή αυτά βάζουμε μέσα. Εσείς μπορείτε να βάλετε πάνες, αν ακόμα δεν φοράτε βρακάκι, μαρκαδόρους και μπλοκ ζωγραφικής, στεκούλες και κοκκαλάκια για τα μαλλιά ή ότι άλλο θέλετε τέλος πάντων...

Εμείς την κρεμάσαμε στο κρεββάτι μας γιατί το μοιράζονται τα παιδιά και υπάρχει ανάγκη για να ξεκαθαρίσουν οι "γωνιές" τους και να ξεχωρίζουν τα πραγματάκια τους.

Εσείς, μπορείτε να τις κρεμάσετε στις πλάτες τις καρεκλίτσας τους ή μέσα στις ντουλάπες τους για εσωρουχάκια, ή όπου αλλού φανταστείτε...

Μέχρι και στο αυτοκίνητο τις φαντάζομαι στις πλάτες των καθισμάτων οδηγού και συνοδηγού..

Μόνο στο δικό μου αυτοκίνητο θα ήταν άραγε χρήσιμες?

Γιατί στο δικό μου βρίσκεις απ' όλα: playmobil, αυτοκινητάκια, tinkerbell και πολλά άλλα που θέλουν να πάρουν μαζί τους στο σχολείο και που μετά από μάχη μένουν τελικά μέσα και δεν βγαίνουν τελικά ποτέ..Μέχρι να βγουν λοιπόν μπορούν τουλάχιστον να βρουν την θέση τους στην θηκούλα τους.

Το θέμα που διάλεξε ο Λευτεράκος να έχει η θηκούλα του είναι μάλλον επηρεασμένο από κάτι σχετικό που έκαναν στο σχολείο...Τα παιδιά μαζί με την κυρία τους συζήτησαν και έμαθαν πολλά για τους δεινόσαυρους, έπαιξαν παιχνίδια και στο τέλος απέκτησαν ειδικό δίπλωμα παλαιοντολόγου, αφού βρήκαν όλα τα κρυμμένα αυγά!!

Ζήτησε λοιπόν να του στολίσω την θηκούλα του με ένα "τρικεράτωψ", ή "τειρανόσαυρο", ή "δεινόσαυρο - μακρυλαίμη" και ένα σωρό άλλες κατηγορίες που ούτε και τις θυμάμαι ... Ή το έχεις το πτυχίο ή δεν το έχεις!! Ε, εμείς το έχουμε!

Τελικά εγώ έκανα αυτόν ,

που ο Λευτέρης αποφάνθηκε ότι είναι "αγκαθοδεινόσαυρος" 100%...









Η θηκούλα ήθελα να είναι προσωποποιημένη και για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρόσθεσα το όνομά του, όμως μπορούμε να προσθέσουμε και άλλες λεπτομέρειες όπως ημερομηνία γέννησης κλπ.. 

Σειρά έχει η Σοφία όπως καταλαβαίνετε!!!

Τα τέταρτα γενέθλια του Λευτέρη μας

Πίσω στο σπίτι μας τα γενέθλια του Λευτέρη σήμαιναν οικογενειακό φαγητό με τον παππού και την γιαγιά, με τον θείο και την θεία, με τα ξαδερφάκια μας, την Άλκηστη και τον Βασίλη..Και έτσι με τον Λευτέρη έτοιμο να βουτήξει το δάχτυλο στην τούρτα και τα δύο ξαδερφάκια του σε αγώνα να σβήσουν τα κεριά βγήκαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες των γενεθλίων ενός και δύο ετών αντίστοιχα.

Και μπορεί να μας λείπει το τελετουργικό αυτό, αλλά τουλάχιστον είχαμε την τύχη να αγκαλιάσει τον Λευτέρη μια καινούργια οικογένεια για εκείνον, και κατ' επέκταση για εμάς. Και αυτή δεν είναι άλλη από την οικογένεια της Σαίτας, του σχολείου του Λευτέρη..

Έτσι οι φωτογραφίες των γενεθλίων των τρίτων και τέταρτων γενεθλίων του Λευτέρη είναι μέσα στην αγαπημένη του τάξη, με τις καλές του δασκάλες και τους καινούργιους του φίλους.

Και μπορεί να μην είμαστε όλοι παρόντες την ώρα της τούρτας και να λείπουμε από την φωτογραφία, ο Λευτέρης όμως έχει περάσει υπέροχα και έχει σίγουρα νιώσει ξεχωριστός!

*****

Φέτος αποφάσισα, λίγο αργά βέβαια αλλά τα κατάφερα, να φτιάξω χειροποίητα αναμνηστικά δωράκια γενεθλιών για τους φίλους του Λευτέρη..Και έτσι προέκυψαν αυτές οι υφασμάτινες κασετίνες τυλιγμένες σε ρολό. 

Για τα λιγοστά κορίτσια της τάξης του σε ρόζ και πετρόλ αποχρώσεις με συνδιασμό 3 υφασμάτων 




γεμάτες με ξυλομπογιές να δημιουργήσουν!




Και για τα αγόρια σε πράσινες και γαλάζιες αποχρώσεις

αλλά και σε λαδί και  λαχανί!

Υφασμάτινα της θάλασσας του Κωνσταντίνου

Τέτοια εποχή πέρσι, ο Κωνσταντίνος ήταν μωρό λίγων μόνο μηνών που απολάμβανε τις βόλτες του με το καρότσι.

Tώρα κάνει τα πρώτα του βήματα..Δυστυχώς δεν είμαστε κοντά για να χειροκροτήσουμε τις πρώτες του τούμπες και να του απλώσουμε το χεράκι να ξανασηκωθεί, έχουμε όμως άλλα να θυμόμαστε από αυτήν την ηλικία..Ξεκινώντας από τι άλλο; Την βάπτισή του..

Η βάπτιση λοιπόν του Κωνσταντίνου έγινε τον Ιούνιο που μας πέρασε και όπως αναμενόταν ήταν όλα υπέροχα. Και αυτό γιατί εργάστηκαν πολλοί βάζοντας όλη τους την αγάπη και το γούστο.

Το προσκλητήριο της βάπτισης τελικά ήταν η εξέλιξη της πρώτης ιδέας που πήρε αυτήν την μορφή:

Διπλωμένη στα τέσσερα -σαν δεματάκι και δεμένη με φυσικό σχοινί στο οποίο κρεμόταν το καρτελάκι της οικογένειας για την οποία προορίζεται.

  

Και "ανοιχτή", η τσαντούλα με τα μεταξωτά κορδονάκια και τις απαραίτητες πληροφορίες για να μείνει αυτό το ιδιαίτερο προσκλητήριο, ενθύμιο σε όλους..

Η τσάντα βέβαια είναι 100% χειροποίητη. Είχε πολύ δουλειά αφού έπρεπε να κοπούν τα πανιά και το σκαρί της βάρκας ξεχωριστά, με συνδυασμό 3 διαφορετικών υφασμάτων, να καρικωθούν και στην συνέχεια να ραφτούν τα χερούλια και να "δεθεί" ολόκληρη η τσαντούλα!  

Παρεούλα μου σε αυτό το "ταξίδι", ήταν η καλή μου φίλη Ηλιάννα και η κόρη της η Σοφιλένα, που κατά διαστήματα στις επισκέψεις τους στο σπίτι μου έπιαναν και εκείνες να σχεδιάσουν ή να κόψουν πανιά..

Όσο για τις μπομπονιέρες, ότι φαντάζεσαι ότι μπορείς να συναντήσεις στον αφρό και στον βυθό της θάλασσας..

Αστερίες πουά & ριγέ,
































ιππόκαμποι με πτερύγια από όμορφες δαντέλες, 

ψαράκια & φάλαινες με 
συνδυασμό 2 υφασμάτων,

       και τέλος βαρκούλες.

 

 Όλα τα υφασμάτινα μπήκαν σε πουγγιά από τούλι, συνοδεύτηκαν από πολύχρωμα κουφέτα και δέθηκαν με κορδελίτσες. 

Τα απρόοπτα βέβαια μπορεί να μην έλειψαν (ο Κωνσταντίνος μας είχε πυρετό, ο καιρός δεν συνεργαζόταν.. κλπ..), αλλά η γεύση που μας άφησε αυτή η βάπτιση (θες από τα cup cakes της μαμάς του Κωνσταντίνου, θες από την χειροποίητη λεμονάδα, από τα τραγανά κουφετάκια ή από αυτό το χαμογελαστό μωράκι) ήταν η πιο γλυκιά......

Κουκουβάγιες της Αθηνάς

Ότι θα έφτιαχνα τόσες πολλές και διαφορετικές κουκουβάγιες φέτος ούτε που το φανταζόμουνα...Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως πέρσι δεν μπορούσα ούτε κουμπί να ράψω, ούτε κάλτσα να μαντάρω που λέει ο λόγος..

Ότι θα δενόμουνα τόσο πολύ με ανθρώπους ώστε να τους νιώθω οικογένεια σε τόσο σύντομα χρονικό διάστημα σε ένα ξένο για μένα μέρος, ούτε και αυτό το φανταζόμουνα.

Και η Ρένα υπήρξε ένας από αυτούς τους λίγους ανθρώπους που με έκαναν να νιώθω έτσι..Συντονιστήκαμε εξαρχής στις ίδιες περίπου φάσεις, μοιραστήκαμε το ίδιο χιούμορ και αναγνωρίσαμε τις ίδιες κοινές κρητικές ρίζες. Και δεν θα μπορούσα να την παραλείψω από την σημερινή μου ανάρτηση αφού υπήρξε από τις πρώτες που έβλεπαν κάθετι καινούργιο που έφτιαχνα, φανατική μου θαυμάστρια (όλα ωραία τα έβρισκε- και τελικά σταμάτησα να την ρωτάω λόγω έλλειψης αντικειμενικότητας!!) και τέλος έγινε ο συνδετικός μου κρίκος με την μαμά της Αθηνάς. 

Η μαμά Κάλλια μου έδωσε μόνο μια "εντολή" : ρομαντικά υφάσματα..

Και εγώ έβαλα όλη μου την καλή διάθεση για να μην την απογοητεύσω για την πλήρη ελευθερία..

Όσο τις έφτιαχνα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε κατά μια έννοια η λέξη "χειροποίητο" να είναι συνώνυμη με την λέξη "μοναδικό"..Και αυτό γιατί οι κουκουβάγιες της Αθηνούλας είναι όλες μοναδικές σαν και εκείνη.

Αποφασίσαμε αρχικά εγώ και ο μάνατζερ(!) της Κάλλιας, η Ρένα, να φτίαξουμε 2 διαφορετικά σχέδια χρησιμοποιώντας το ίδιο πατρόν.. 

Τις μισές τις φτιάξαμε με εξωτερικό γαζί και μόνο κοιλίτσα:

Και τις υπόλοιπες με φτερά και κορδελίτσες γαζωμένες από τις οποίες έδεσα τα κουφετάκια

ή με κοιλίτσα και φτερά μαζί.

Στην προσπάθεια μου να ευχαριστήσω την Κάλλια χρησιμοποίησα κάνοντας συνδιασμούς πάρα πολλά διαφορετικά υφάσματα και έδεσα τις κουκουβάγιες μας με τριών ειδών διαφορετικά δεσίματα.. Πραγματικά οι φωτογραφίες που βγάλαμε δείχνουν κάποιους μόνο από τους διαφορετικούς συνδιασμούς..

Τέλος το δωράκι μου για την Αθηνά-έμπνευση της στιγμής- ήταν ένα κουτί μέσα στο οποίο εγώ έβαλα τα προσκλητήρια,

                                                      

αλλά το προτείνω για να βάλουμε μέσα τα μαρτυρικά της βάπτισης 

ή τα ενθύμια από την βάπτιση για θα γίνουν θησαυρός για εκείνην όταν μεγαλώσει.

Αυτές λοιπόν είναι οι συλλεκτικές μπομπονιέρες κουκουβάγιες της Αθηνούλας, ξεχωριστές για κάθε καλεσμένο...Ελπίζω να σας άρεσαν..

Να μην ξεχάσω να σας πω ότι το xartonakikordelitsa είναι εδώ και λίγο καιρό και στο facebook, οπότε αν σας αρέσει είστε ευπρόσδεκτοι να κάνετε like.. 

(https://www.facebook.com/xartonakikordelitsa)

Θα επιστρέψω σύντομα με μια διαφορετικού θέματος βάπτιση για την οποία έχουμε κάνει πολλά όνειρα , μήνες τώρα!!! 

Κουκουβάγιες της Νεφέλης

Μόλις συνειδητοποίησα ότι πέρασε πάνω από ένας μήνας από την τελευταία μου ανάρτηση!!

Λίγο η ματακόμιση στο καινούργιο σπίτι, το Πάσχα, οι φιλοξενούμενοι, ο καιρός που επιτέλους "άνοιξε" και βέβαια οι κουκουβάγιες της Νεφέλης, πέρασε ο καιρός και μπήκαμε στον Μάη..

Δημόσια ευχαριστώ λοιπόν σε όλους εκείνους (και στην μικρή Νεφέλη φυσικά) που έκαναν τις μέρες μου να γεμίσουν δημιουργικά και ευχάριστα.

Όσο εγώ έφτιαχνα αυτές τις μπομπονιέρες, η Σοφία δίπλα μου, ανέβαινε στο παράθυρο, έπαιρνε τα κομματάκια των υφασμάτων που περίσσευαν, τραβολογούσε και ένα καλώδιο handsfree και το μετέτρεπε στην δική της πρωτότυπη βελόνα και κλωστή για να ράψει.

***

Η μανούλα της Νεφέλης, για να έρθουμε και στην αιτία της σημερινής ανάρτησης,  είχε ουσιαστικό και πολύ ενεργό ρόλο στην δημιουργία της μπομπονιέρας για την βάπτιση της κορούλας της, αφού ουσιαστικά το πατρόν της κουκουβάγιας είναι δική της πρόταση. Την αποδέχτηκα βέβαια με χαρά γιατί αφενός μου άρεσε πάρα πολύ και αφετέρου αυτό το πατρόν διέφερε από αυτά που έχω ήδη φτιάξει..

Συζητώντας για τις λεπτομέρειες της μπομπονιέρας προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε σε σημεία το προσκλητήριο της βάπτισης και έτσι κρατήσαμε στις μισές μπομπονιέρες τα χρώματα του προσκλητηρίου (ροζ-καφέ), το πονηρά κλεισμένο μάτι αλλά και το φιογκάκι.

Στις υπολοιπες κουκουβάγιες συνδιάσαμε ροζ ριγε με φλοράλ υφάσματα.

                                         

Βάλαμε θυλάκι σε όλες τις κουκουβάγιες για να κρεμάσουμε απο εκεί τις κορδελίτσες με τα κουφετάκια μας...

***

Τέλος, επειδή με ρωτάτε, να σας πω ότι με άλμπουμ και βιβλία ευχών δεν ασχολούμαι, αλλά τα ωραιότερα νομίζω τα έχω δει στο http://art-makes-me-happy.blogspot.gr/

Και αφού ο λόγος είναι για κουκουβάγιες, σας δείχνω το βιβλίο ευχών που έφτιαξε η Ρούλα του art makes me happy με αντίστοιχο θέμα. Το είδα στο blog της και ενθουσιάστηκα:

Ρομαντικοί ανεμόμυλοι για το Μαρ(ζ)ιώ 
(τα προσκλητήρια)

Και ενώ οι κουκουβάγιες μου άνοιξαν τα φτερά τους και πετάνε ήδη για την Λέρο, ένα γλυκό ανοιξιάτικο αεράκι θα φυσήξει και θα παρασύρει τους ανεμόμυλούς μου σε ένα άλλο αγαπημένο μέρος, σε μια ακόμη αγαπημένη οικογένεια στην Κρήτη... 

Και αυτοί οι ανεμόμυλοι φτιάχτηκαν με πολύ αγάπη για ένα μωρό που ακόμη δεν έχω καταφέρει να δω, πάρα μόνο στις φωτογραφίες..Και η μαμά του μου έστειλε τις πιο τσαχπίνικες πόζες "για να εμπνευστώ", όπως μου είπε.. 


Και αποφάσισα!
Αυτό το κοριτσάκι θα είναι σίγουρα ρομαντικό, ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Και επειδή παιδεύτηκα πολύ και δεν μπορούσα να αποφασίσω τι είναι πιο όμορφο, έβγαλα το προσκλητήριο της σε δύο εκδοχές, με διαφορές στα χαρτόνια και στις μπορντούρες:

   

Το εσωτερικό τους:

"Σβησμένο" πράσινο στη μια..












Ροζ πουά στην δεύτερη.










Και οι λεπτομέρειες της μπορντούρας:

"Παντρέψαμε" το ροζ με το πράσινο και το καφέ..

Αλλά επειδή αυτό το post είναι "οικογενειακή υπόθεση" δεν μπορώ να μην θυμηθώ..

Η γιαγιά μου η Κρητικιά, που λέτε, είχε τρεις εγγόνες. Την μεγάλη, την Γεωργία, την μεσαία, εμένα, και την Μαρία, την μικρή.. Όλες τώρα γίναμε μεγάλες, η Γεωργία γέννησε ένα κοριτσάκι, η Μαρία θα της το βαφτίσει και εγώ που δυστυχώς με τρώει η απόσταση δεν έχω παρά να δώσω το παρόν μου και την αγάπη μου στις ξαδέρφες μου με προσκλητήρια και μπομπονιέρες..

Η γιαγιά μου πολύ μας την παίνευε την μεγάλη μας ξαδέρφη.. 
"Είναι ώριμη, διαβαστερή, καλοπουσουνίστρα"" μου έλεγε..Πήγαινα βόλτα στα μαγαζιά και όταν γυρνούσα μου έλεγε "Τόσες σας ώρες με τουτονε το τσαντάκι με το ξεγανωμένο τζιν γύρισες?Να ταν η Γεωργία, θελα να φάει όλη την αγορά και να γυρίσει με τα ανώτερα"...

Αλλά και για την μικρή μόνο καλά λόγια..Που είναι ευγενική και καλοσυγγενής, που της κάνει όλα τα θελήματα, που είναι το δεξί της χέρι...

Να ξερες πόσο σε ζηλεύω που κάνεις νονά της κόρης σου την Μαρία!! 
Η πιο σοφή επιλογή..

Και τι δεν θα έδινα για να γυρνούσα τον χρόνο πίσω και να ζούσα ξανά ένα ζεστό μεσημέρι στο κρεββάτι της γιαγιάς (τάχα πως κοιμόμαστε) και να μιλάμε και να γελάμε με τις ώρες...

Αν ζούσε η γιαγιά θα έλεγε τώρα ένα καλό λόγο και για μένα..Σαν να την βλέπω στην καρέκλα της δίπλα στο τηλέφωνο να τηλεφωνεί στις αδερφές της και να τους περιγράφει τι φτιάχνω με τα χέρια μου και με την  ραπτομηχανή μου.. Και βέβαια το προσκλητήριο και η μπομπονιέρα της κόρης σου θα έπαιρνε την θέση της στον αξέχαστο μπουφέ της!