xartonaki_kordelitsa

Οι Λαμπαδίτσες θα μας ξέφευγαν;

Αυτό που κατάλαβα φέτος είναι ότι η δημιουργικότητα και η κατασκευαστικο-μανία δεν μου βγαίνει τελικά μόνο όταν περνάω δυσκολίες, αλλά και όταν νιώθω καλά. Ισως τώρα πολύ παραπάνω...

Το τι έχω φτιάξει αυτούς τους δύο μήνες δεν λέγεται..Αποκριάτικες στολές των παιδιών μου, σακίδια και υφασμάτινα πουγκιά για συμμαθητές τους, καπέλα για τον ήλιο και άλλα πολλά που ούτε που φανταζόμουνα. Σας χρωστάω πολλές ιστορίες λοιπόν να σας πω, αλλά σήμερα θα γράψω για μια χθεσινή κατασκευή που προορίζεται για μια φίλη..

****

Στο καινούργιο μέρος που ζω έχω μόνο φίλους και αγνώστους. Έτσι νιώθω. Αυτές οι δύο μόνο κατηγορίες.

Σε ένα "ξένο" μέρος μάλιστα, μακριά από συγγενείς, με τους φίλους δένεσαι περισσότερο. Σε επηρεάζουν οι δυσκολίες τους και σε ενθουσιάζουν οι χαρούμενες στιγμές τους. 

Το σπιτάκι που στολίζει την λαμπαδίτσα μου είναι πέρα για πέρα ξεχωριστό, ειδικά φτιαγμένο για μια καινούργια φίλη και απόλυτα προσωποποιημένο, και ας μην έχει πάνω ονόματα και αρχικά. 

Αν το παρατηρήσετε όμως καλά, θα "διαβάσετε" πολλές πληροφορίες που αφορούν την παραλήπτριά του αλλά και ευχές δικές μου..

Εντάξει, ενδεχομένως να χρειάζεται να ξέρετε και τον παραλήπτη για να τις μαντέψετε.. Γι' αυτο θα σας βοηθήσω.

Παντρεύτηκε στις 20/12, γι' αυτό και "μένει" στον αριθμό 20. 

Στην κοιλίτσα της μεγαλώνει ένα γλυκό, ευαίσθητο και ντροπαλό αγοράκι (έγκυρες πληροφορίες-δες τους γονείς και καταλαβαίνεις), όπως έμαθε πρόσφατα, γι' αυτό και το πομολάκι της πορτούλας (BOY) που ανοίγει το σπιτικό τους..

Από καρδιάς τους εύχομαι λοιπόν να ζήσουν στο καινούργιο τους σπίτι το μοσχομυριστό, γεμισμένο από λεβάντα, πολλά πολλά ευτυχισμένα και αγαπημένα χρόνια..

Γι' αυτό και στην σκέπη του σπιτιού τους έβαλα μια καρδούλα.

  

Αυτά για σήμερα!!